داستان حلقه «من و تو» و محبوبیت بیش از حد آن چه بود؟

حلقه‌های نامزدی «تو و من» که با دو سنگ جداگانه و با جنس یا برش‌های متفاوت تزئین می‌شوند، از یکی از عاشقانه‌ترین و درعین‌حال پر ماجراترین روایت‌های تاریخ اروپا الهام گرفته است؛ همان حلقه‌ای که ناپلئون بناپارت هنگام خواستگاری، به ژوزفین هدیه داد و بعدها نسل‌های زیادی از طراحان و عاشقان را تحت‌تأثیر قرار داد.

در ژانویه‌ی ۱۷۹۶، ناپلئون برای خواستگاری از ژوزفین دو بوآرنای، حلقه‌ای کاملاً متفاوت و بی‌سابقه به او تقدیم کرد: حلقه‌ای با دو سنگ گلابی‌شکل، یک الماس و یک یاقوت کبود که درست در کنار هم قرار گرفته بودند؛ طرحی که فرانسوی‌ها آن را «تو و من» (Toi et Moi) می‌نامند، یعنی دو نفر در کنار یکدیگر. با اینکه این ازدواج بعدها به طلاق انجامید، اما شاعرانه‌بودن و نمادگرایی این حلقه باعث شد به یکی از مشهورترین حلقه‌های نامزدی تاریخ تبدیل شود و محبوبیت آن تا امروز باقی بماند. جذابیت اصلی «تو و من» در فلسفه‌ی پشت آن نهفته است: دو سنگ جداگانه که هرکدام نماینده‌ی شخصیتی مستقل هستند، اما کنار هم وحدت را معنا می‌کنند.

برخی طراحان این دو سنگ را کاملاً چسبیده طراحی می‌کنند تا نماد پیوند کامل و جدایی‌ناپذیر باشند و برخی دیگر بین آن‌ها اندکی فاصله می‌گذارند تا استقلال زوج در کنار همراهی‌شان نشان داده شود. این سبک همواره انتخاب افراد خاص و شاخص بوده است: ژاکلین کندی در سال ۱۹۵۳ از جان اف. کندی حلقه‌ای با دو سنگ زمرد و الماس، هرکدام حدود سه قیراط، دریافت کرد. همچنین ملکه مارگرته دوم دانمارک در سال ۱۹۶۶ صاحب حلقه‌ای شش‌قیراطی از برند «ون‌کلیف اَند آرپلز» شد که هنوز هم یکی از زیباترین نمونه‌های این سبک محسوب می‌شود.

مگان فاکس، بازیگر مشهور هالیوودی هم از مشین گان کلی حلقه‌ای با سنگ‌های سبز و سفید دریافت کرد که گفته می‌شد طراحی آن به گونه‌ای است که اگر از انگشت خارج شود،  می‌شکند. امیلی راتایکوفسکی هم از همسرش سابقش حلقه‌ای به همین سبک و با دو الماس با برش‌های مختلف دریافت کرد. او پس از طلاق هر نگین را روی یک انگشتر گذاشت و با به دست کردن مجدد آن‌ها موضوع حلقه‌ی طلاق را ترند کرد.