داستان تاریخ لباس زنان در صد سال اخیر، داستانی شگفت‌انگیز و طولانی!

همانطور که می‌دانید، مجموعه مقالاتی را با عنوان تاریخ صدساله لباس آغاز کرده‌ایم و تاکنون اولین قسمت آن را با عنوان تاریخ صدساله لباس آقایان منتشر کرده‌ایم و در این مجموعه جداگانه نیز قصد داریم که تاریخ لباس زنان را در صد سال اخیر بررسی کنیم. جای تعجب نیست، اگر بگوییم که در صد سال اخیر، لباس زنان بسیار بیشتر از لباس مردان دچار تغییر و تحول شده است؛ به‌همین دلیل آن را در بازه‌های ده ساله بررسی می‌کنیم. با اولین قسمت از این مجموعه مقالات همراه باشید.

تاریخ لباس زنان از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۹

در اولین دهه قرن بیستم، لباس زنان گذر از دوره ویکتوریایی را آغاز کرد. زنان شروع به پوشیدن لباس‌های کاربردی‌تر کردند. اغلب لباس‌هایشان تنگتر و فیت‌تر شد و «کت‌وشلوارهای زنانه» محبوب در این دوران متولد شد که شامل دامن بلند و نوعی کت چهاردکمه می‌شد. کم‌کم در لباس‌های عادی و روزمره خانم‌ها از پارچه‌هایی استفاده شد که پیشتر مردان از آن‌ها استفاده می‌کردند، اما در مراسم رسمی‌تر مثل عروسی‌ها، پارچه‌های سبک‌تری برای لباس انتخاب می‌شد. کرست‌های گلدوزی شده، دامن‌های زنگوله‌ای (یادگاری از دوره ویکتوریایی) و کلاه بی لبه زنانه جزو ترندهای این دوران به‌شمار می‌آمدند.

در اوایل دهه، زنان برای لباس‌هایشان بیشتر از رنگ‌های خنثی مثل سیاه، سفید و قهوه‌ای استفاده می‌کردند. بلوز کتان یقه‌بلند سفید و دامن مشکی بلند با جنس ضخیم‌تر و سنگین‌تر از برجسته‌ترین لباس‌های زنانه آن دوران به‌شمار می‌آمد. پیراهن رسمی مجالس هم معمولا پیراهن بلند ابریشمی بدون آستین و بدون یقه و یا یقه‌بلند بود.

در اواسط این دهه، استفاده از جنس تویید در میان زنان مرفه جامعه افرایش پیدا کرد و پوشیدن لباس‌هایی که از این نوع پارچه تهیه شده بودند، نشانه رفاه و طبقه بالای اجتماعی بود.

از سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۹

لباس‌های زنان در این دوره، کم‌کم سبک‌تر شد و راحتی تبدیل به مهمترین عنصر در طراحی لباس شد. برای مثال، دیگر از کرست‌ها تنها برای سفت نگاه داشتن شکم و سینه استفاده می‌شد، نه برای تغییر شکل بدن. طراحان فرانسوی، زنان را به پوشیدن لباس‌هایی تشویق کردند که به‌جای تغییر دادت بدنشان، با فرم بدن آن‌ها همخوانی داشته باشد و زیبایی‌های آن‌ها را نشان بدهد. از طرفی پیراهن‌هایی با دامن‌های بلند (معمولا بالای قوزک پا) ترند شد. طراحان از پارچه‌های سبک‌تر برای دوخت دراپه‌های زیبا و چین‌های حاشیه لباس استفاده می‌کردند و خط کمر نیز در همین دوران جای خود را در طراحی لباس‌ها پیدا کرد. تا قبل از جنگ جهانی اول، پوشیدن دامن‌های کوتاه برای خانم‌ها قابل قبول نبود، اما در طول دوران جنگ، به‌دلیل کمبود منابع، دامن خانم‌ها کوتاهتر شد و جنس پارچه کت‌ها نیز به پشمی یا کتان تبدیل شد که ارزان‌تر بود.