در عکسی کمتر دیدهشده از جوانی شهیار قنبری، شاعر و ترانهسرای تاثیرگذار ایرانی، سیمایی دیده میشود که ترکیبی از شور، تفکر و جسارت را بههمراه دارد. چهرهای مصمم، با نگاهی عمیق که از سالهای آغازین زیستن در جهان شعر و کلمه خبر میدهد.

در این عکس، قنبری با ظاهری ساده اما آراسته، در کت راهراه و شلوار کلاسیک و با حالوهوای روشنفکری دهههای ۴۰ و ۵۰ ایران ظاهر شده است؛ دهههایی که او با سرودن ترانههایی برای صداهایی چون فرهاد، گوگوش، داریوش و ابی، جهان موسیقی ایران را متحول کرد. این تصویر، بیش از یک پرتره جوانیست؛ بازتابیست از دورانی که شاعر هنوز در میانه راه بود، اما زبان ویژه خود را یافته بود، زبانی که میان شعر و ترانه پلی ساخت و برای نخستین بار اندوه، عشق، اعتراض و خیال را با واژگانی بیسابقه در موسیقی پاپ ایران جاری کرد. در پس آن نگاه جوان، آتشی روشن است: آتش شاعری که از همان آغاز، میدانست راهش، متفاوت و شخصیست.



دیدگاه شما