تاثیرات شگفت‌انگیز آرایش مصریان باستان بر تشریفات زیبایی ما

اسرار مصریان باستان بسیار زیاد است، اما ترفندهای زیبایی آنها بر کسی پنهان نیست. ممکن است آرایش پدیده ای مدرن به نظر برسد(پدیده ای که به یک صنعت چند میلیارد دلاری تبدیل شده است) اما لوازم آرایشی برای زندگی روزمره در جهان باستان مهم بودند. از اولین دوران امپراتوری مصر، زنان و مردان از تمام طبقات اجتماعی از خط چشم، سایه چشم، رژ لب و سرخاب استفاده می کردند.

اغواگرای قابل درک تمدن مصر باستان ارتباط زیادی با این موضوع دارد و دو تا از مشهورترین ملکه های مصری را مورد توجه قرار داده ایم: کلئوپاترا و نفرتیتی. در سال ۱۹۶۳، هنگامی که الیزابت تیلور, کلئوپاترا را در حماسه ای به تصویر کشید، ظاهر شیک مصری را تعریف کرد. در سال ۲۰۱۷، ریحانا (که خودش یک آرایشگر حرفه ایست) وقتی به نفرتیتی بر روی جلد مجله ووگ عربی ادای احترام کرد، این موضوع را به کمال رساند. هر دوی این نمادهای زیبایی برای ادای احترام, از سایه چشم آبی اشباع شده و خط چشم ضخیم و تیره استفاده کردند.

با این وجود مصریان باستان فقط برای زیبایی ظاهری خود را آرایش نمی کردند لوازم آرایشی همچنین کاربردهای عملی ، آیینی یا معانی نمادین داشتند. آنها هنوز هم عادات زیبایی خود را جدی می گیرند, اصطلاح هیروگلیفی برای آرایشگر از ریشه “sesh” گرفته شده که ترجمه آن نوشتن یا حکاکی است، که نشان می دهد در آن زمان مهارت زیادی برای استفاده از “سرمه” یا رژ لب لازم بوده است. ( هرکسی که سعی در تقلید از آموزشهای زیبایی در یوتیوب داشته می تواند گواهی دهد).

لطیف ترین آیین های زیبایی در توالت های (میزی برای آرایش) زنان ثروتمند مصری انجام می شد. رژیم و عادت معمول برای زنی که در دوران پادشاهی میانه زندگی می کرده واقعاً خوش گذرانی بوده است.قبل از هرگونه آرایش، ابتدا پوست خود را آماده می کرده و ممکن است با نمک های دریایی لایه برداری می کرده و یا در حمام شیرلاکچری حمام می کرده است. ماسک های صورت شیر و عسل از درمان های محبوب آن زمان بودند.

او می توانست از گلوله های بخور به عنوان دئودورانت برای زیر بغل، و از روغن های گل دار یا ادویه دار برای نرم شدن و لطافت بخشیدن به پوستش استفاده کند. مصریان همچنین روش طبیعی ای برا اپیلاسیون با مخلوطی از عسل و شکر ابداع کردند. “Sugaring“، همانطور که امروزه نامیده می شود، توسط شرکت های زیبایی احیا شده و به عنوان یک جایگزین با درد کمتر به جای موم داغ رواج پیدا کرده است.

بعد از تمام این کارها، یک خدمتکار مواد و ابزارهای زیادی را برای استفاده در آرایش می آورد. این ظروف و ابزارها ،خود اشیا هنری باشکوهی بودند که با موقعیت اجتماعی فرد در ارتباط بودند. شیشه های کلسیت ساخته شده از مواد گران قیمت که در آن روغن و یا عطر نگه می داشتند. ظروف مخصوصی که در آنها رنگ های مورد استفاده در آرایش چشم نگه می داشتند. روغن ها نیز از مواد گران قیمتی همچون طلا یا سنگهای نیمه قیمتی ساخته می شدند. پالت های سیلت استون که برای خرد کردن مواد سرمه و سایه چشم استفاده می شدند، شبیه حیوانات، الهه ها یا زنان جوان بودند.

این نمادها نمایانگر تولد دوباره و بازآفرینی هستند و تصور می شد که عمل سنگ زنی رنگدانه ها روی یک پالت از حیوانات با غلبه بر قدرت آن موجود، توانایی های ویژه ای را به فرد استفاده کننده می داد (افردا طبقات پایین تر جامعه هنگام استفاده از لوازم آرایش خود از وسایل متوسط تری استفاده می کردند). خدمتکار با مخلوط مالاکیت پودر شده با چربی حیوانات یا روغن های گیاهی سایه چشم درست می کرد.

در حالی که بانو در پشت میز توالتش در مقابل “آینه” برنز صیقل داده شده خود نشسته، خدمتکار از یک چوب عاج بلند که شاید تصویر یکی از الهه ها مانند هاتور بر روی آن حک شده است استفاده می کند و روی رنگدانه سبز غنی شده میکشد. همانطور که امروزه زنان از سایه چشم استفاده می کنند و این سایه با یک خط ضخیم سرمه سیاه در اطراف چشم او دنبال می شود.

استفاده از سرمه فراتر از بحث زیبایی بوده و اهداف عملی داشته است. زنان و مردان از هر طبقه اجتماعی از سرمه برای محافظت از چشم ها در برابر تابش شدید نور خورشید در صحرا استفاده می کردند. کلمه مصری برای “پالت آرایش” از کلمه ای به معنای “محافظت” مشتق گرفته شده است که اشاره به توانایی های دفاعی آن در برابر نور شدید خورشید یا “چشم بد” دارد. علاوه بر این، ماده معدنی سمی و مبتنی بر سرب که از آن ساخته شده است، هنگام ترکیب با رطوبت چشم، دارای خواص ضد باکتری است.

آخرین کار از آرایش بانو رژ لب قرمز است که حتی امروزه نیز ظاهری کلاسیک دارد. برای ساخت آن از ترکیب گل اخری یا خاک سرخ با چربی حیوانی یا روغن گیاهی استفاده می شده، اگرچه کلئوپاترا مشهور است به این که برای تهیه ی رنگ قرمز سوسک ها را خرد می کرده است. این معجونهای بسیار سمی، که اغلب با رنگهای استخراج شده از ید و برم مانیت مخلوط می شوند، می توانستند منجر به بیماری جدی و یا گاهی مرگ شوند. احتمالاً عبارت “بوسه مرگ” از اینجا ناشی می شود.

در پدیده مرگ نیز، ظاهر شخص برای هویت مصری بسیار مهم بود. مکانهای دفن که از همان ابتدای تاریخ جامعه کشف شده است، در دوران پیش از سلسله دودمان، نشان می دهد که استفاده از وسایل روزمره مانند شانه، پماد های معطر، جواهرات و لوازم آرایشی در قبرهای مردان، زنان و کودکان معمول بوده است (در بسیاری از قبور لوازم آرایش پیدا شده است). مصر بسیاری از این مصنوعات باستانی را که دزدیده شده بودند, از حراج لندن پس گرفت.

ما ممکن است مصری ها را بخاطر مومیایی ها و ماسک های مرگشان از نظر زیبایی چشمگیر بدانیم. این ماسک ها و تابوت های چوبی به جای به تصویر کشیدن ویژگی های واقعی صاحبانشان، جوانان ایده آلی را با پوستی صاف و چشمان کشیده و با آرایش سرمه به تصویر می کشند.

در حقیقت، در مومیایی کردن بسیاری از آداب و رسوم خودمراقبتی روزانه مصریانی را که زنده بودند دنبال می کردند. مواد ناخوشایند برای نرم کردن پوست هنگامی که از آنها برای تدهین بدن استفاده می شد، اهمیت مذهبی پیدا می کرد و حتی بعضی اوقات از مواد آرایشی نیز استفاده می کردند.زیبایی شناسی منحصر به فرد مصری (از معماری گرفته تا هنر تا آرایش) تخیل و توجه مدرن را به دلیل ظرافت عجیب و غریب و سبک خود به خود جلب کرده است. با این وجود تأثیر پادشاهی های باستان بر ایده آل های زیبایی ما بیشتر از طریق اختراع مقوله آرایش است تا خط چشم و رژ لب تا جایی که هنوز هم دوست داریم از آنها استفاده کنیم.

منبع: مد و مد