مدی که نشستن را ممنوع می‌کند؛ وقتی لباس‌ها فقط برای دیده شدن ساخته می‌شوند!

در سال‌های اخیر، مد و طراحی لباس در رویدادهای بزرگ هالیوود به سمت نمایش‌گرایی افراطی رفته است؛ لباس‌هایی که بیش از آنکه برای پوشیده شدن و حرکت طراحی شده باشند، برای دیده شدن ساخته می‌شوند.

تازه‌ترین نمونه‌های این گرایش، لباس‌هایی هستند که به‌دلیل ساختار غیرمعمول و فرم مجسمه‌مانندشان، عملاً اجازه‌ی نشستن به صاحب خود نمی‌دهند، پدیده‌ای که حالا از سوی کاربران شبکه‌های اجتماعی با عنوان «مد ایستاده» (Standing Fashion) شناخته می‌شود.

از کیم کارداشیان تا هیلی بیبر؛ لباس‌هایی برای ایستادن

پس از جنجال لباس کیم کارداشیان در مراسم افتتاحیه‌ی سریال جدیدش با عنوان «All’s Fair» در لس‌آنجلس، لباسی از برند «اسکیاپارلی» (Schiaparelli) که آن‌قدر تنگ و حجمی بود که او نتوانست با آن روی صندلی بنشیند، اکنون نوبت به هیلی بیبر رسیده است. او در مراسم شب‌نشینی موزه آکادمی اسکار ۲۰۲۵، با پیراهنی از مجموعه‌ی بهار و تابستان برند اسکیاپارلی ظاهر شد؛ لباسی چشمگیر و مجلل، اما عملاً «غیرقابل‌نشستن».

ریشه‌های پدیده در دنیای مد

لباس‌های مجسمه‌ای و ایستاده، ریشه در رویکرد مفهومی طراحانی دارند که لباس را نه به‌عنوان پوشاک، بلکه به‌عنوان اثر هنری می‌بینند. برندهایی مانند اسکیاپارلی، بالمن و ریچارد کویین در سال‌های اخیر مرز میان مد، هنر و تندیس‌سازی را از میان برداشته‌اند. در این نوع طراحی‌ها، فرم، حجم و جلوه‌ی بصری بر راحتی و کارکرد مقدم است؛ به بیان دیگر، هدف درخشیدن در قاب عکس است نه دوام در طول رویداد.

مثال‌هایی از «مد غیرقابل‌نشستن»

در مت‌گالا ۲۰۲۴، سارا جسیکا پارکر با پیراهنی از «ریچارد کویین» مجبور شد مسیر مراسم را ایستاده طی کند، چون لباسش به او اجازه‌ی نشستن نمی‌داد. دوآ لیپا نیز در گلدن گلوب ۲۰۲۴ با لباسی از اسکیاپارلی به شوخی گفت: «تنها چیزی که کم داشتم، یک صندلی راحت بود!»

در همان سال، تایلا با لباسی از خانه مد «بالمن» (الهام‌گرفته از ساعت شنی) در مت گالا ظاهر شد، اما هنگام بالا رفتن از پله‌ها نیاز به کمک داشت. طراح این برند، الیویه روستیگ، در میانه‌ی مراسم مجبور شد با قیچی بخشی از دامن را ببرد تا او بتواند حرکت کند.

مدی برای عکس، نه زندگی

این نمونه‌ها نشان می‌دهند که مد ایستاده بیش از هر چیز، بازتابی از عصر تصویری امروز است؛ زمانی که لباس دیگر صرفاً برای پوشیدن نیست، بلکه برای حضور در عکس‌ها و شبکه‌های اجتماعی طراحی می‌شود. لباس‌هایی که زیبایی‌شان فقط در چند دقیقه درخشش روی فرش قرمز معنا دارد. لباس‌هایی که به‌جای راحتی، پیام تجمل، جسارت و نمایش قدرت هنری طراح را منتقل می‌کنند.