شلوار تا زده مُد بود و همه حداقل از امروز خوشحال‌تر بودند!

در دهه هشتاد شمسی، استایل زنان و دختران ترکیبی بود از آنچه از دنیای مد جهانی با تأخیر به ایران می‌رسید و آنچه با محدودیت‌های فرهنگی و اجتماعی در داخل کشور بازتعریف می‌شد. شلوارهای جین جذب، مانتوهای کوتاه‌ با رنگ‌های متنوع‌، روسری‌های نخی یا ساتن با گره‌های خاص و کیف‌های دوشی کوچک، از عناصر رایج پوشش آن دوران بودند.

تا زدن پاچه‌ی شلوارها یا به‌اصطلاح «پاچه پاکتی» کردن شلوارهای جین، یکی از ترندهای پرطرفدار میان دختران نوجوان و جوان بود؛ کاری ساده که ظاهری به‌روزتر به استایل می‌داد و در کنار آن، نوعی هماهنگی میان اعضای یک نسل شکل می‌گرفت. این ترندها بیشتر از آنکه ناشی از دسترسی آزاد به مد روز دنیا باشند، حاصل ذوق، خلاقیت و سلیقه‌ی فردی در دل چارچوب‌های موجود بودند.

در آن سال‌ها، نوع نگاه به پوشش و ظاهر، نه الزاماً بر مبنای دسترسی به برندها یا توصیه‌های رسمی مد، بلکه بر پایه‌ی جریان‌های غیررسمی میان نوجوانان و جوانان شکل می‌گرفت. با وجود محدودیت‌ها، بسیاری از دختران از فرصت‌هایی مانند حضور در مدرسه، دانشگاه یا مهمانی‌های خانوادگی استفاده می‌کردند تا استایل مورد علاقه‌ی خود را تجربه کنند و از دل همان امکانات محدود، ظاهری متمایز خلق کنند. بسیاری بر این باورند که فضای آن سال‌ها، شادتر بود و دل‌ها به سادگی‌های زندگی رضایت داشتند. مد، بیش از آنکه ابزار رقابت یا نمایش باشد، شکلی از ابراز هویت شخصی بود، بی‌ادعا، محدود اما زنده.