چرا هیچ‌کس در عکس‌های قدیمی لبخند نمی‌زد؟ علت این جدی بودن چه بود؟!

آیا می دانستید که لبخند زدن از دهه 1800 تا 1900 احمقانه و یک اقدام طبقه پایین تلقی می شد؟ اما تنها همین علت باعث لبخند نزدن می شد؟ کودکان چطور؟ چرا آن ها لبخند نمی زدند؟

دلایل لبخند نزدن در عکس های قدیمی

چرا مردم در عکس های قدیمی هرگز لبخند نمی زنند؟با نگاهی به عکس های پرتره از گذشته، ممکن است متوجه یک روند رایج شوید. اولین عکس های پرتره اغلب بزرگسالان و کودکانی را به تصویر می کشند که جدی به نظر می رسند و لبخند نمی زنند. این را می توان حتی در عکس های عروسی و جشن هایی که در آن انتظار شادی دارید مشاهده کرد.

شما بیشتر متوجه این موضوع در پرتره های گرفته شده در اواخر قرن 18 و در سراسر قرن 19 خواهید شد.اما چرا مردم جلوی دوربین لبخند نزدند؟ تئوری ها و افکار زیادی در مورد اینکه چرا مردم در عکس ها ابراز شادی نمی کنند وجود دارد. در این مقاله به تاریخچه عکاسی و سنت های پیرامون پرتره می پردازیم.

دوربین های اولیه، گرفتن عکس های پرتره را چالش برانگیز می ساختند

دوربین های قدیمی برای گرفتن عکس حدود بیست دقیقه زمان می بردند. اولین دوربین ها به اندازه عکس گرفتن با گوشی امروز نبودند. نوردهی عکس ها زمان بر بود، به این معنی که سوژه باید برای مدت طولانی ثابت می ماند.به طور متوسط، اولین دوربین ها حدود 20 دقیقه برای گرفتن عکس زمان می بردند. برای گرفتن عکس با بالاترین کیفیت، سوژه باید تا حد امکان ثابت می ماند.

حرکت باعث می شد که عکس تار شود و سوژه از فوکوس خارج شود. بنابراین، نشستن با چهره ای آرام به جای داشتن لبخند به مدت 20 دقیقه آسان تر بود.اما این تنها عامل نبود زیرا کیفیت دوربین در طول سال ها افزایش یافت و تا سال 1900 برای آن زمان بسیار پیشرفته شده بود. در دهه 1900، دوربین ها می توانستند در حدود 20 ثانیه عکس بگیرند.

معرفی براونی (دوربینی که توسط شرکت کداک معرفی شد) و سایر دوربین ها زمان نوردهی را کاهش داد، به این معنی که مردم می توانستند لبخند را نگه دارند. آنها طبق استانداردهای امروزی کند بودند اما برای آن زمان سریع بودند.

عکاسی پرتره در ابتدا به عنوان یک هنر جایگزین برای نقاشی دیده می شد

عکس ها جایگزینی برای هنر بودند. همچنین پیوندهایی با این ایده وجود داشت که پرتره ها لحظه ای خاص برای ثبت وجود یک شخص هستند. قبل از دوربین ها، این کار با دست نقاشی می شد که ساعت ها طول می کشید.

ایده انجام یک پرتره با یک مناسبت خاص مرتبط بود، خواه برای بزرگداشت تولد، دستاورد یا جشن باشد. ایده پرتره این بود که برای ثبت لحظه مهم زمان بگذاریم. این سنت حتی زمانی که دوربین ها وارد بازی شدند، منتقل شد. تصور می‌شود که مردم آن زمان این ذهنیت را داشتند که آن لحظه‌ای جدی و مهم بود و باید موقع عکس گرفتن جدی بود.

از نظر تاریخی مردم وسواس زیادی برای عکس گرفتن از مردگان داشتند. یکی دیگر از دلایلی که می بینید افراد جدی به نظر می رسند می تواند سنت ویکتوریایی عکس گرفتن از متوفی باشد.دوربین‌ها قابلیت عکس‌برداری را در دسترس‌تر و قابل مدیریت‌تر کردند.

در دوران ویکتوریا، عکاسی از مردگان به طور فزاینده ای رایج شد. عکس نزدیکان و عزیزانی که بعد از مرگ آنها گرفته شده، ممکن است به نظر عجیب و ناخوشایند بیاید. اما در دوران ویکتوریا در انگلستان، این راهی بود برای بزرگداشت مردگان و کم کردن اندوه از دست دادنشان.

هنگامی که یکی از عزیزان از دنیا می‌رفت، لباس مشکی می‌پوشیدند و در حالت ایستاده قرار می‌دادند تا از آنها عکس بگیرند. این تا حدودی یک فرآیند مستندسازی بود و به عنوان گذری به سوی جاودانگی تلقی می شد. اغلب تصور می شود که این پرتره ها دلیلی بوده اند که اولین عکاسی های پرتره با جدیت همراه بوده است.

لبخند زدن از سال 1800 تا 1900 مورد تایید نبود

لبخند زدن بین سالهای 1800 و 1900 بسیار مورد توجه نبود. ویکتوریایی‌ها و ادواردایی‌ها علاوه بر علاقه‌ی غیرعادی به عکاسی از مردگان، لبخند زدن را قبول نداشتند. در آن زمان، لبخند زدن احمقانه و یک اقدام طبقه پایین تلقی می شد.

اعتقاد بر این بود که جدی بودن و صاف نگه داشتن چهره قوی ترین و زیباترین حالت چهره است. اگرچه راهی برای اثبات این نظریه وجود ندارد، اما می توان آن را از طریق متون و اسناد تاریخی آموخت.

این می تواند یک رقیب بزرگ دلایل دیگر باشد زیرا هیچ کس در عکس ها لبخند نمی زد. لبخند زدن احمقانه تلقی می شد، بنابراین جدی به نظر رسیدن در پرتره ها مهم بود.

سخن پایانی

به طور کلی، مردم به دلایل مختلف هرگز در عکس های قدیمی لبخند نمی زنند. همان طور که اشاره روند رایج مربوط به آنچه در آن زمان قابل قبول بود و موانع فنی، از عوامل اصلی بودند.

لبخند زدن در عکاسی و پرتره در ابتدا به دلیل زمان زیادی که برای ثبت یک تصویر صرف می کرد، چالش برانگیز بود.

جدای از جنبه فنی، عامل دیگر استانداردها و آرمان های زمانه است. به عنوان مثال، لبخند زدن با تحقیر دیده شده و نادرست تلقی می شد.

منبع: چشمک