فروغ فرخزاد، شاعر، نویسنده و فیلمساز برجستهی ایرانی بود که از او ۶ کتاب شعر به جای مانده و میتوان او را یکی از مطرحترین شاعران شعر نوی فارسی دانست. عکسی که در ادامه آمده، به سال ۱۳۴۳ خورشیدی بازمیگردد و در آن فروغ فرخزاد در استایلی ظاهر میشود که بهندرت از شاعری زن در آن دوران انتظار میرفت.

او با شومیز چهارخانه، شلوار فاقبلند، کت چرمی و کلاه کابوی، در هیئتی کوگرلگونه دیده میشود؛ ظاهری که با تفنگی در دست تکمیل میشود و یادآور تصویر گاوچرانهای غربی است. این ترکیب نهتنها جلوهای متفاوت و مدرن به او میبخشد، بلکه نوعی بازی با نمادهای فرهنگی مسلط در زمان خود را نشان میدهد، زمانهای که هنوز زن ایرانی در چهارچوبهای سنتی و محافظهکارانه بازنمایی میشد.

انتخاب چنین پوششی میتواند استعارهای تصویری از جسارت و استقلال فروغ باشد؛ همان روحیهای که در شعرهایش نیز بهوضوح جریان دارد. فروغ با این استایل، تصاویری مرسوم از زنانگی را در هم میشکند و بهجای آن چهرهای تازه ارائه میدهد: زنی آزاد، جسور، ماجراجو و رها از قید و بند کلیشهها. کت چرمی و کلاه کابوی، نماد سختی و مقاومتند و در کنار نگاه نافذ و حضور قدرتمند او، بهنوعی بیانیهای تصویری از ارادهی زنانه در دهه ۴۰ خورشیدی تبدیل میشوند.

از زاویهای دیگر، این استایل را میتوان امتداد همان دگرگونی دانست که فروغ در زبان شعر فارسی پدید آورد. همانطور که در «تولدی دیگر» مرزهای سنتی را در هم شکست و به صدایی نو بدل شد، در ظاهر و سبک شخصیاش نیز همین میل به نوآوری و متفاوت بودن آشکار است. این تصویر نهفقط یک ژست هنری، بلکه نمادی از طغیان و عصیان علیه ساختارهای مسلط فرهنگی و اجتماعی ایران است؛ تصویری که امروز هم همچون شعرهایش، حامل پیام آزادی و رهایی باقی مانده است.


دیدگاه شما