چرا طراحان مد، خودشان ساده‌پوش یا بدلباس به نظر می‌رسند؟

در دنیای مد، تناقضی ظریف اما قابل‌تأمل وجود دارد: طراحانی که خود لباس‌های ساده و گاه حتی بی‌تفاوت می‌پوشند، همان‌هایی هستند که چهره‌ی مد جهان را شکل می‌دهند. از بیرون شاید این رفتار نوعی بی‌علاقگی به مد به‌نظر برسد، اما در واقع پشت این سادگی، فلسفه‌ای عمیق نهفته است.

بسیاری از طراحان بزرگ ترجیح می‌دهند لباس‌هایی خنثی، مینیمال و تکراری بپوشند تا ذهن‌شان از تصمیمات روزمره‌ی بی‌پایان درباره‌ی استایل شخصی رها شود. آن‌ها خالق زیبایی برای دیگران هستند، نه الزاماً برای بازتاب آن در خودشان.

نمونه‌های شناخته‌شده‌ای از این طرز تفکر در تاریخ مد فراوانند. کارل لاگرفلد همیشه با کت‌وشلوار مشکی، دستکش‌های چرمی و عینک آفتابی تیره ظاهر می‌شد، نوعی یونیفورم شخصی که با گذشت زمان به امضای او بدل شد. الکساندر مک‌کوئین با تمام نمایش‌های تئاتریک و پرشورش، خود معمولاً در تی‌شرت و جین ساده روی صحنه می‌آمد. یا سارا برتون و جاناتان اندرسون، دو طراح برجسته‌ی معاصر، اغلب در لباس‌هایی کاربردی و بی‌زرق‌وبرق دیده می‌شوند، در حالی که طرح‌هایشان مرز میان مد مفهومی و هنر را از بین می‌برد.

این سادگی نه نشانه‌ی کمبود خلاقیت، بلکه شکلی از تمرکز هنری است. طراحان، راویان داستان هستند و قهرمان داستانشان «دیگران» هستند. لباس برای آن‌ها وسیله‌ی روایت است، نه نمایش خود. بسیاری از آن‌ها این مینیمالیسم شخصی را «قربانی خلاقانه» می‌دانند، راهی برای حفظ انرژی ذهنی در دنیایی که هر روز هزاران تصمیم زیبایی‌شناسانه می‌طلبد.

در نهایت، سادگیِ ظاهری این طراحان خود نوعی زیبایی است؛ زیباییِ سکوتی که اجازه می‌دهد خلاقیتشان از طریق لباس‌های دیگران فریاد بزند.